من تمام هستی ام را در نبرد با سرنوشت

در تهاجم با زمان اتش زدم

من بهار عشقم را دیدم ولی باور نکردم

یک کلام در جزوه هایم هیچ ننوشتم

من ز مقصد ها پی مقصودهای پوچ افتادم

تا تمام خوب ها رفتند و خوبی ماند در یادم

من به عشق منتظر بودن همه صبر و قرارم رفت

بهارم رفت عشقم مرد یارم رفت.

نگاهت ،

تکرار مکرر بهار ست وُُ

خنده ات ،

شکفتنِ غنچه هاي محجّبه .

نه ؛

مرا حرفي نيست .

هر چه مي خواهي بکن .

بگذار اين بار هم کار ها باب ميل تو باشد .

مي خواهي بروي

وُ مرا انيس رنج دوريت

وُ همنشين حسرت ديدارت گرداني ؟

باشد ، برو ، خدانگهدار

سفر بخير

برو

و رمه ي نگاهت

وُ نسيم عطرت را نيز با خود ببر .

و حتا آن لبان لعلينت را

که من ، هر بار براي بوسيدنشان

مسير پر از اضطرابِ و التهابِ

گلو گاه و چانه ات را

به آرامي _

و ُ وسواس مي پيمودم

و ُ ناگاه بي آنکه تو بداني

به يورشي

به تسخير خويش در مي آوردمشان .

مي خواهي بروي ؟ برو ، مرا حرفي نيست .

امّا بر سر گذرت

بربلنداي صعب العبور ترين قلّه اي که مي شناسي

با سرخي لبانت

لاله اي بکار

تا من هر روز براي ديدنش

کوه ها ، درّه ها وُ سنگلاخ ها را بپيمايم

و تجربه ي مکرر کنم

سختي ديدارت را

او با همه رفته بود … تنها آمد

يك لحظه فرار كرد …اما آمد !

باران به پرش نشست ، در آب افتاد

ماهي شد و تا كنار دريا آمد !

محكوم به مرگ شد به ساحل كه رسيد …

پروانه شد و سراغ گلها آمد

تبعيد شد و به حوض نقاشي رفت

گنجشك شد و دوباره او تا آمد -

- پرواز كند ، درون چشمت افتاد !…

پلكي زدي و دوباره دنيا آمد !

اين بار خدا به سيب تبديلش كرد

خورشيد شد و به چشم حوا آمد

حوا شد و يكبار دگر خورد زمين …

اين بار به شهر آدمكها آمد !

اين مرد ، همين مرد كه تركش كردي ،

او اين همه راه توي گرما آمد -

- حالا غزلي شده ست … يا گوشش كن

يا كه غزلي بگو تو هم با «آمد» !

در وصف هميشه عاشقت ، مردي كه

يك لحظه فرار كرد …اما آمد !…

دست مرا بگیر که باغ نگاه تو

چندان شکوفه ریخت که هوش از سرم ربود

من جاودانیم که پرستوی بوسه ات

بر من دری ز بهشت خدا گشود

اما چه میکنی

دل را که در بهشت خدا هم غریب بود.

کنارم هستی و اما دلم تنگ میشه هر لحظه

خودت میدونی عادت نیست ، فقط دوست داشتنه محضه

کنارم هستی و بازم بهونه هام رو میگیرم

میگم وای چقدر سرده ، میام دستاتو میگیرم

یه وقت تنها نری جائی که از تنهائی میمیرم

از اینجا تا دم در هم بری دلشوره میگیرم

فقط تو فکر این عشقم ، تو فکر بودن با هم

محال پیش من باشی برم سرگرم کاریشم

میدونم که یه وقتهایی دلت میگیره از کارم

روزائی که حواسم نیست بگم خیلی دوست دارم

تو هم مثل منی انگار ، از این دلتنگیا داری

تو هم از بس منو میخوای یه جورائی خودآزاری

کنارم هستی و انگار همین نزدیکیاست دریا

مگه موهاتو وا کردی که موجش اومده اینجا

قشنگه رد پای عشق بیا بی چتر زیر برف

اگه حال منو داری میفهمی یعنی چی این غم...

ماه من، غصه چرا ؟

آسمان را بنگر، که هنوز، بعد صدها شب و روز

مثل آن روز نخست

گرم و آبی و پر از مهر، به ما می‌خندد!

یا زمینی را که دلش، از سردی شب‌های خزان

نه شکست و نه نگرفت!

بلکه از عاطفه لبریز شد و

نفسی از سر امید کشید

و در آغاز بهار، دشتی از یاس سپید

زیر پاهامان ریخت،

تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست!

ماه من!

دل به غم دادن و از یأس سخن‌ها گفتن

کار آن‌هایی نیست که خدا را دارند

ماه من!

غم و اندوه، اگر هم روزی، مثل باران بارید

یا دل شیشه‌ای‌ات، از لب پنجره عشق، زمین خورد و

شکست

با نگاهت به خدا، چتر شادی وا کن

و بگو با دل خود، که خدا هست، خدا هست!

او همانی است که در تارترین لحظه شب، راه نورانی امید

نشانم می‌داد

او همانی است که هر لحظه دلش می‌خواهد، همه

 زندگی‌ام،

غرق شادی باشد

ماه من!

غصه اگر هست، بگو تا باشد!

معنی خوشبختی،

بودن اندوه است…!

این همه غصه و غم، این همه شادی و شور

چه بخواهی و چه نه! میوه یک باغند

همه را با هم و با عشق بچین

ولی از یاد مبر؛

پشت هر کوه بلند، سبزه‌زاری است پر از یاد خدا!

و در آن باز کسی می‌خواند؛

که خدا هست، خدا هست

و چرا غصه؟! چرا؟

دلخوشم با غزلي تازه . همينم كافيست

تو مرا باز رساندي به يقينم . كافيست

قانعم . بيشتر از اين چه بخواهم از تو

گاه گاهي كه كنارت بنشينم كافيست

گله اي نيست . من و فاصله ها همزاديم

گاهي از دور تو را خوب ببينم كافيست

آسماني ! تو در آن گستره خورشيدي كن

من همين قدر كه گرم است زمينم كافيست

من همين قدر كه با حال و هوايت . گهگاه

برگي از باغچه ي شعر بچينم كافيست

فكر كردن به تو يعني غزلي شور انگيز

كه همين شوق مرا . خوب ترينم! كافيست

این روزها  حرفی از زبانم نمی گذرد برای نوشتن حس میکنم

خالی شده ام یا چیزی شبیه به یک پوست پر از نفس که دست

عادت ها بی هیچ اندیشه ای جا به جایم می کند به درک انجا

رسیدم که شعر فروغ شاید ملتمسانه گفت:

"نام  من که نفس ان همه پاکی بود

دیگر حتی غبار مقبره ها را به هم نمیزند"

ولی باز هم به خود امید واهی میدهم، شاید در این  تنهایی

فراموش نشده ام و گاهی وقت ها  وجدانم از دیوار تاسف و

شرم بالاتر می اید و به احساساتم سرکی میکشد ته  بن بست 

کلمات نشسته ام در انتظارم کسی بیاید. با نشانه ای هر چند

کوچک سر این بی انتها افکار مرا بگیرد و مرا دعوت کند به

جنب و جوش به جدال با این خود خاموشم چند وقت است حتی

زبانم که ابتدای تمامی دردسرهایم بود لال است .کسی بیاید

و برایم اموزگار درد شود و از نو به من الفبای زندگی بیاموزد

تا من اینجا در بی خیالی راکد نشوم و ثانیه های  گران

قیمت من در کنج روزهای خالی و تکراری نپوسد.

کولی پیدا شود توقع ام این نیست اینده را از خط خطی های دستم

بخواند فقط نشانی گذشته ام را روی دستم بنویسد زمانی که اهل

شعر و شوق و اشک و انتظار بودم.

من فریاد زدن از یادم رفته است. به خدا من در حال خود گمشده ام

کمکم کنید. کسی از گذشته هایم مرا پیدا کند کسی با چشمهایش

دوباره و صد باره عشق از یاد رفته ام را به من بیاموزد.

به من رنگی برای نقاشی روزهای نیامده ببخشید.

هرگز ، هرگز عشقم را به باد ندادم

هرگز حس غريب با تو نفس كشيدن را بر ديوار تنهاي اتاقم قاب

 نكردم

من عاشق بودم اين يك حقيقت بود

حقيقت هميشه مطلوب است

من عاشق بودم

اين يك راز بود

دیگر برای انکه گریه نکنم هیچ بهانه ای ندارم

گریه گاهی راز تدبیر اشتباهات است

کاش چمدان عشقمان را انقدر سنگین نبسته بودیم

که وسط راه انرا را به زمین بیاندازیم و راه را بدون ان ادامه دهیم

زندگی بدون عشق اینقدر خالیست که بعضی مواقع حتی زودتر از 

سکوت می شکند

وتو ای کاش مرا میفهمیدی اما حالا میروی، قرار میان ما هیچ ،

ولی بگو به چه بهانه می روی

دیوارهای خالی اتاقم را
 

از تصویرهای خیالی او پر می کنم
 

خدای من زیباست
 

خدای من رنگین کمان خوشبختی ست
 

که پشت
 

هر گریه
 

انعکاسش را
 

روی سقف اتاق می بینم
 

من هیچ
  

با زبان کهنه صدایش نکرده ام
 

و نه
 

لای بقچه پیچ سجاده
 

رهایش
 

او در نهایت اشتیاق به من عاشق شد و
 

من در نهایت حیرت
 

 حالا
 

گاه گاهی که به هم خیره می شویم
 

تشخیص خدا و بنده
 

چه سخت است