ای صبا با تو چه گفتند که خاموش شدی
 
چه شرابی به تو دادن که مدهوش شدی
 
تو که آتشکدهء عشق و محبت بودی     
 
چه بلا رفت که خاکستر و خاموش شدی
 
به چه دستی زدی آن ساز شبانگاهی را
 
که خود از رقت آن بیخود و بیهوش شدی
   
تو به صد نغمه٬زبان بودی و دلها همه گوش
 
چه شنفتی که زبان بستی و خود گوش شدی
 
خلق را گرچه وفا نیست ولیکن گل من     
 
نه گمان دار که رفتی و فراموش شدی