اگر از خانه ی عشقم نروی

 

 

وبمانی بامن

 

 

همه گل های دلم را به تو خواهم بخشید

 

 

اگر از خانه ی عشقم نروی

 

 

عطر نرگس ها را

 

 

به تو خواهم پاشید

 

 

تاج خورشید نهم برسرتو

 

 

ماه را می کشم از ابر برون

 

 

گر که نزدم ایی

 

 

کوچه را فرش کنم از گل یاس

 

 

به تنت می پوشم

 

 

از حریر باور

 

 

ازگل سادگی و

 

 

عشق لباس.

 

 

 

تنهاتر از یک برگ

 

با بار شادی های مهجورم

 

 در ابهای سبز تابستان

 

 ارام می رانم

 

 تا سرزمین مرگ

 

 تا ساحل غم های پاییزی

 

 در سایه ای خود را رها کردم

 

 در سایه بی اعتبار عشق

 

 در سایه فرار خوشبختی

 

 در سایه ناپایداری ها

 

 شبها که می پیچد نسیمی گیج

 

 در اسمان کوته دلتنگ

 

 شبها که می پیچد مهی خونین

 

 در کوچه های ابی دلتنگ

 

 شبها که تنهاییم

 

 با رعشه های روحمان تنها

 

 در ضربه های نبض می جوشد

 

 احساس هستی هستی بیمار

 

 "در انتظار دره ها رازیست"

 

 این را به روی قله های کوه

 

 بر سنگ های سهمگین کندند

 

 انها که در خط سقوط خویش

 

 یک شب سکوت کوهساران را

 

 از التماسی تلخ اکندند

 

 "در اضطراب دستهای پر

 

 ارامش دستان خالی نیست

 

 خاموشی ویرانه ها زیباست"

 

 این را زنی در ابها می خواند

 

 درابهای سبز تابستان

 

 گوئی که در ویرانه ها می زیست

 

 ما یکدگر را با نفسهامان

 

 الوده می سازیم

 

 الوده تقوای خوشبختی

 

 ما از صدای باد می ترسیم

 

 ما از نفوذ سایه های شک

 

 در باغهای بوسه هامان رنگ می بازیم

 

 ما در تمام میهمانی های قصر نور

 

 از وحشت اوار می لرزیم

 

 اکنون تو اینجایی

 

 گسترده چون عطر اقاقی ها

 

 در کوچه های صبح

 

 بر سینه ام سنگین

 

 در دستهایم داغ

 

  در گیسوانم رفته از خود سوخته مدهوش

 

 اکنون تو اینجایی

 

 چیزی وسیع وتیره وانبوه

 

 چیزی مشوش چون صدای دوردست روز

 

 بر مردمک های پریشانم

 

 می چرخد ومی گسترد وخود را

 

 شاید مرا از چشمه می گیرند

 

 شاید مرا از شاخه می چینند

 

 شاید مرا مثل دری بر لحظه های بعد می بندند

 

 شاید....

 

 دیگر نمی بینم

 

 ما بر زمینی هرزه روییدیم

 

 ما بر زمینی هرزه می باریم

 

 ما هیچ را در راهها دیدیم

 

 براسب زرد بالدار خویش

 

 چون پادشاهی راه می پیمود

 

 افسوس ما خوشبخت وارامیم

 

 افسوس ما دلتنگ وخاموشیم

 

 خوشبخت زیرا دوست می داریم

 

 دلتنگ زیرا عشق نفرین است.

 

 

کاش چون پاییز بودم، کاش چون پاییز بودم

 

کاش چون پاییز، خاموش و ملال انگیز بودم

 

برگهای آرزوهایم یکایک زرد میشد،

 

آفتاب دیدگانم سرد میشد،

 

اسمان سینه ام پر درد میشد

 

ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ میزد،

 

اشکهایم همچو باران، دامنم را رنگ میز

 

وه چه زیبا بود اگر پاییز بودم

 

وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم

 

شاعری در چشم من میخواند شعری آسمانی

 

در کنارم قلب عاشق شعله میزد،

 

در شرار آتش دردی نهانی

 

نغمه من، همچو آوای نسیم پر شکسته،

 

عطر غم می ریخت بر دلهای خسته

 

پیش رویم: چهره تلخ زمستان جوانی

 

پشت سر: آشوب تابستان عشقی ناگهانی

 

سینه ام: منزلگه اندوه و درد و بد گمانی

 

کاش چون پاییز بودم، کاش چون پاییز بودم

 

 

 

 تازگی ها افتاب از خود جوابش کرده است

 

 همنشین سایه های اضطرابش کرده است

 

 در دل یک صفحه هم حرفش نمی گنجد

 

ولی انتشارات دل مردم کتابش کرده است

 

 حال و روزش پیش از این باور کنید اباد بود

 

غیر عادی بودن دنیا خرابش کرده است

 

 اختیار دل که نیست این بار هم ققنوس عشق

 

 بی خیال شعله های التهابش کرده است

 

 ماهی روحم به اقیانوس هم راضی نبود

 

طفلکی لالایی این برکه خوابش کرده است

 

طفلکی یک لحظه غفلت کرد عاشق شد و بعد

 

تازه فهمیدم کسی ادم حسابش کرده است

 

 

 

 

ما سر کوچه ی تردید به هم پیوستیم

 

 رفته رفته گل باور وا شد

 

افق روشن هم فکری مان پیدا شد

 

 از فشار تب تاریکی شب دور شدیم

 

همدل وجور شدیم

 

لحظه های من وتو در تپش خاطره ها

 

می گذرد

 

 گفته هامان همه پر رنگ وجلاست

 

 اصل هم فکری مان پا برجاست

 

 روزمان شیرین است

 

 ابر امید به دشت دل ما بارش گرم

 

محبت دارد

 

 نم نمک می بارد

 

 سبدی از گل وبابونه وحرف واحساس

 

 روی میز دل ما جا دارد

 

 ما به هم نزدیکیم

 

گر چه از هم دوریم

 

دست تقدیر چنین می خواهد

 

 اسمان پر ابر است

 

چاره اش با صبر است

 

 

 

 

من فکر می کنم

 

هرگزنبوده قلب من

 

این گونه گرم وسرخ

 

احساس میکنم

 

در بدترین دقایق این شام مرگزای

 

چندین هزار چشمه ی خورشید

 

در دلم

 

می جوشد از یقین

 

احساس میکنم

 

در هر کنار وگوشه ی

 

این شوره زار یا س

 

چندین هزار جنگل شاداب

 

ناگهان

 

می روید از زمین

 

اه ای یقین گم شده

 

ای ماهی گریز

 

در برکه های لغزیده تو بهتو

 

من ابگیر صافم اکنون به سحر عشق

 

از برکه ی ایینه راهی به من بجو

 

من فکر میکنم

 

هرگز نبوده دست من

 

این سان بزرگ وشاد

 

احساس میکنم

 

 در چشم من به  ابشاراشک سرخ گون

 

خورشد بی غروب سر می کشد

 

احساس میکنم

 

در هر رگم

 

به هر تپش قلب من

 

کنون

 

بیدار باش قافله ای می زند جرس

 

امد شبی برهنه ام ز در

 

چو روح اب

 

من بانگ کشیدم از استان یاس

 

اه ای یقین گم شده

 

 بازت نمی نهم

                                                    

 

مرا گفتی به دریا می سپارم

 

به موج بی سروپا می سپارم

 

تورا از اهرمن ها می ستانم

 

به دست هورمزدا می سپارم

 

تورا یک روزمثل خواب هایم

 

به اقیانوس رویا می سپارم

 

به جای ابرها می بارم انقدر

 

که گردد رود و هر جا می سپارم

 

خودت گفتی که دریا بهترین جاست

 

وپرسیدی که ایا می سپارم؟

 

برایت اسمان وخاک ودریا

 

چه فرقی دارد اما می سپارم

 

دلم را می شکافم تا ببینی

 

اگر دریاست انجا می سپارم

 

خودم را نیز برمیدارم

 

وبعد از تو به دریا می سپارم

 

منو از عشق جدایم نکنی

 

در دل وادی بی عشقی ها

 

 چشم ودل بسته رهایم نکنی

 

من در این دشت پر از خوف وخطر

 

جز به الطاف توهم نیست نظر

 

من در این کوچه ی بی عابر وتنگ

 

که در ان نیست به جز بیشه وسنگ

 

به کجا روی کنم

 

جز گل روی تورا

 

 چه گلی بوی کنم

 

 

 

به عشق تو وفا کردم

 

تورا هردم صدا کردم

 

برای عشق پاک خود

 

نهایت را به پا کردم

 

ورسم عشق و ایمان را

 

به هر نحوی ادا کردم

 

وبا ان سردی روحت

 

من ان بودم که تا کردم

 

چه سود از حرمت عشقی

 

که ان را ادعا کردم

 

برای بودنت ای گل

 

دلم را پربلا کردم

 

وحالا جز حسرت وغم

 

نمانده در دلم چیزی

 

واین بغض قدیمی را

 

به روز گریه وا کردم

 

بیا ومهربانی کن

 

به قلب خسته ام اینک

 

که من در دیدگان تو

 

 دلم را برملا کردم

 

 

 

  جدا از من مشو بر دل منه بار جدایی را

  مسوزان با فراقت رشته های اشنایی را

  دل من خفته در دامان مهرت با دو صد امید

  ترحم کن مزن بر هم تو این خواب طلایی را

  به کاخ دولت وصلت شدم نزدیک در بستی

  چنین کردی بیاموزی به من رسم گدایی را؟

  دل من بردی و در دست تقدیرم رها کردی

  دل سرگشته کی داند طریق خود کفایی را

  طبیبم راز درد خویش گفتم! گفت معذورم

                           نمی دانم چه باید کرد درد بی وفایی را

 

 

چه شب ها تا سحر نام تورا از دل صدا کردم

 

 

دلم را باجنون بی کسی ها اشنا کردم

 

 

نفهمیدم چه رنگی دارد این شب های دل انگیز

 

 

که قلبم را فقط با خاطراتت مبتلا کردم

 

 

چه حسی بود در قلبم شبیه کوچه برفی

 

 

به راه کوچه ی برفی تورا از خود جدا کردم

 

 

نفهمیدم که میمیرم نباشی مثل پروانه

 

 

تورا من در ته این کوچه ی برفی رها کردم

 

 

چه شب ها تا سحر با قاصدک در خلوتی بی رنگ

 

 

نشستم مو به موخاطراتت را نگاه کردم

 

 

به پای قاصدک بستم صبوری را شبیه گل

 

 

نوشتم روی گلبرگش که من با تو چه ها کردم

 

 

نوشتم روی گلبرگش که کن با تو چه ها کردم

 

 

 

به من او گفت: فردا می رود اینجا نمی ماند

 

وپرسیدم دلم او گفت:نه تنها نمی ماند

 

به او گفتم: که چشمان تو جادو کرده این دل را

 

وگفت: این چشم ها تا ابد زیبا نمی ماند

 

به او گفتم: قبولم کن که رسوایت شوم

 

او گفت:کسی که عشق را شرطی کند رسوا نمی ماند

 

وحق با اوست فقط عاشق شو همین و هر چه بادا باد

 

چرا که در مسیر عاشقی اما نمی ماند

 

 

به یادت هست روزی را که من با کوله باری

 

از حقیقت امدم سویت

 

به من گفتی دلت از درد های کهنه لبریز است

 

ومن گشتم پرستار دل تنگت

 

به یادت هست وبعد از چندی گفتی تورا دیگر

 

 نمی خواهم

 

تو هرگز اشکهایم را نمی دیدی به قلب ساده

 

وبی کینه وپاکم چه بی رحمانه خندیدی وگفتی

 

برو با هر که می خواهی بخوان با هر که می مانی

 

بمان

 

اما اشتباه می کردی ولی نفرین من روزی تورا

 

چون قاصدک برباد خواهد داد

 

تورا هرگز نمی بخشم.

 

بزمگه سرد من به گرمی خورشید می نگرد

 

هر زمان دو چشم سیاهت

 

 تشنه ی این چشمه ام چه سود خدا

 

 شبنم جان مرا نه تاب نگاهت

 

 جز گل خشکیده ای و برق نگاهی

 

 دراین گوشه یادگار ندارم

 

زان شب غمگین که از کنار تو رفتم

 

 یک نفس از دست غم قرار ندارم

 

 ان گل خشکیده شرح دلم بود

 

 از دل پر درد خویش با تو چه گویم

 

 جز به تو از سوزعشق با که بنالم

 

جز تو درمان درد از که بجویم

 

من دگر ان نیستم به خویش مخوانم

 

من گل خشکیده ام به هیچ نیرزم

 

 عشق فریبم دهد که مهر ببندم

 

 مرگ نهیبم زند که عشق نورزم

 

پای امید جان اگر چه شکسته است

 

دست تمنای جان همیشه دراز است

 

تا نفس می کشم از سینه ی پردرد

 

چشم خدابین من به روی تو باز است

                                       

 

کاش می شد گل چشمان تورا می چیدم

 

در اتاقم که پر از سایه ی توست

 

ان رمان عطر نگاهت را زندانی

 

خود می دیدم

 

وبه خود می گفتم

 

تو نوازشگر احساس غم الوده ی

 

من میمانی

 

ولی افسوس تو ان نیستی ان کوچک پاک

 

که من از پاکی اندیشه ی خود پروردم

 

وبزرگش کردم

 

من نمی دانستم که تو با ضجه ی هر

 

رهگذری می خوانی

 

هیچ دل بر تو نمی باید بست

 

مهربان با دل سنگ تو نمی باید بود

 

سنگ دل نیستم اما...

 

دل من می خواهد که تورا با خشم

 

به خاک اندازد

 

وچو رگبار خزان قلب گلگون تورا

 

خسته وپرپر سازد

 

کاش می شد گل چشمان تورا می چیدم

 

ومی اویختمش بر دیوار

 

و دو چشم تو در این ظلمت وتنهایی

 

شاهد پاکی و اشفتگی من باشد

 

کاش می شد.